In dit voorbeeld spreekt Caroline met haar supervisor over een hulpverleningstraject waarbij ze een vervelend onderbuikgevoel heeft. Ze gebruiken Kijkvorm Basis en hebben de keuze om het perspectief te nemen van de cliënt of van Caroline zelf. Ze kiezen voor het laatste. Haar naam komt op de magneet van het poppetje.
Het vervelende onderbuikgevoel van Caroline komt voornamelijk door haar twijfel of zij wel alles heeft gedaan wat nodig is. Krijgt het kind nu voldoende ontwikkelingskansen? Ze blijft zich zorgen maken over de bestaande interactie tussen moeder en kind en door bepaalde zaken op haar werk. Ze wil graag meer gemoedsrust over dit traject. Caroline is wel blij met hoe zij tot nu toe alles zorgvuldig gedaan heeft. Ook binnen het traject lopen er een aantal dingen goed en het kind ontwikkelt zich positief. Ze bespreekt met haar supervisor een aantal zaken die er nodig zijn en wat ze een volgende keer anders zou doen. Alle relevante zaken worden met steekwoorden vastgelegd op het Kijkvormbord. Caroline vindt het verhelderend dat ze op deze manier in beeld heeft kunnen brengen wat haar rol en verantwoordelijkheid is binnen dit traject.